One More Chance 1

Siedziałam w samolocie. Obok mnie siedziało dwóch ochroniarzy: Miko i Jack. Wracałam z rehabilitacji. Po wypadku moja noga dosyć często odmawiała posłuszeństwa. Ćwiczenia w Niemczech nieco ją wzmocniły. Mimo to i tak przez jakiś czas będę musiała poruszać się o kulach.
Bardzo się stęskniłam za Michaelem i Charlie... Nie było dnia, żebym o nich nie myślała.
Będąc w Niemczech poznałam wielu wspaniałych ludzi. Nie wiedzieli kim jestem, ponieważ używałam fikcyjnych danych osobowych. Mam nadzieję,  że kiedyś jeszcze spotkam się z moimi przyjaciółmi...
- Ile jeszcze będziemy lecieć? - zapytałam tępo wpatrując się w sufit.  Musiałam szeptać,  ponieważ siedziałam w pasażerskim samolocie.  Żaden z pasażerów, oprócz ochrony, nie mógł wiedzieć, że leci z żoną samego Michaela Jacksona. Również dlatego byłam przebrana za starszą panią. Miałam na sobie luźne ciuchy, przyklejone zmarszczki i siwą perukę. Na nosie miałam duże okulary.  - Ileee jeeszczeee? - zaczęłam lamentować. Nagle usłyszałam dźwięk telefonu. Jeden z ochroniarzy odebrał. Po minucie wstał i udał się w stronę łazienki,  która była na samym końcu samolotu.
Kiedy Miko długo nie wracał,  zaczęłam się martwić. Może coś się stało Charlie, lub Michaelowi?
- Proszę pani... - usłyszałam czyjś głos. - Tak? - odwróciłam się.
- Czy wie pani, że Michael Jackson został aresztowany? - głos ten należał do dziewczynki, która siedziała przede mną.
- Co? Mogłabyś powtórzyć?  Wiesz... Jestem stara i mam problem ze słuchem... - powiedziałam. Nie mogłam w to uwierzyć. Nie
To musiała być pomyłka. Zresztą... Dziecko nie musiało już powtarzać. W ekranie umieszczonym na oparciu fotela dziewczynki leciały akurat wiadomości. Dziennikarka opowiadała o powodach aresztowania mojego męża.
Oniemiałam. Mój facet... Mój Michael?  Usłyszałam dźwięk wiadomości. Wyjęłam z torebki telefon. No tak... Jak mogłam zapomnieć... Żeby rozmawiać z Michaelem musiałam dostać nowy numer. Moje dane dosłownie z prędkością światła rozeszły się po świecie. Dziennie dostawałam setki wiadomości. Jedni pytali się o Michaela,  inni o dziecko,  a jeszcze inni opisywali swoje marzenia senne z moim Michaelem, co było...obrzydliwe...
Odblokowałam ekran. W tej chwili wrócił Miko.
- Z kim rozmawiałeś? - schowałam urządzenie i badawczym wzrokiem popatrzyłam na mężczyznę. Zarumienił się lekko, ale nic nie odpowiedział.
- Zadałam pytanie...
- Z mamą Michaela. Mówiła,  że oskarżyli go i że siedzi w areszcie.
- To to już wiem... Kiedy wyjdzie?
- Jak ktoś wpłaci kaucję.
- Ile chcą? - Miko spojrzał się na mnie. Od razu wiedziałam,  że cena będzie bardzo wysoka. - Jak już wylądujemy, to wpłacisz pieniądze.

****

- Lewy profil... Prawy profil... Dobrze. Teraz niech pan przejdzie do pokoju przesłuchań. - poczułem,  jak ktoś mało delikatnie popycha mnie.
- Spokojnie...  Sam pójdę. - mruknąłem. - Wreszcie dowiem się o co chodzi?  - zapytałem,  gdy wreszcie dotarłem na wskazane miejsce. Pokój nie był duży i tak jak w poprzednim pomieszczeniu, było ciemno. Jedynym źródłem światła była mała lampka stojąca na stoliczku. Zero okien,  obrazów,  czy czegokolwiek. Tylko stolik,  lampka i dwa krzesła. Siadając na jednym z nich zauważyłem plik kartek.
Policjanci, którzy szli za mną stanęli w drzwiach i zaczęli rozmawiać między sobą.
- Kogo my tutaj mamy? - usłyszałem szyderczy śmiech. Wszedł ktoś nowy. Nic nie odpowiedziałem. Po co miałem się jeszcze bardziej denerwować? - Wiesz dlaczego tutaj się znalazłeś? - Mężczyzna usiadł naprzeciw mnie i zaczął przeglądać kartki. - pan Michael Joseph Jackson.  - zaczął czytać. - Urodzony dnia dwudziestego dziewiątego sierpnia tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego ósmego roku. Mieszkał pan w Gary, w stanie Indiana, a obecnie zamieszkuje pan swoje rancho?
- Tak.
- Jest pan żonaty?
- Tak.
- Ponowię pytanie. Wie pan dlaczego tutaj jesteśmy?
- Nie. Nikt nie raczył mnie o tym poinformować... - odpowiedziałem zgodnie z prawdą. - Możecie mnie wreszcie rozkuć?
- Tak.
Po chwili poczułem, że moje dłonie są wolne. Mimowolnie zacząłem masować obolałe miejsca.
- A więc... Został pan oskarżony o molestowanie nieletniego.
- CO?! - osłupiałem. Kto?  Ja? Nie... - To musi być pomyłka... Nie... To nieprawda... Ja nigdy bym nie tknął nikogo wbrew jego woli,  a co dopiero dziecka...
- Gavin Arvizo.  Mówi to coś panu?
Gavin... Gavin... Coś mi świtało.
- Był podobno u pana. - Tak... Teraz sobie wszystko przypomniałem...  Ostatnio jak był u mnie, to dziwnie się zachowywał. Chciał się do mnie przytulać,  spać w jednym łóżku... Jak mógł?
Schowałem twarz w dłoniach i powiedziałem cicho:
- Tak. On był u mnie kilka razy, ale nic mu nie zrobiłem... Jeszcze raz powtórzę: nigdy bym nie tknął dziecka!
- Co pan robił dnia dwudziestego dziewiątego lutego tego roku?
- Co ja robiłem?  Około siódmej rano wstałem,  zjadłem i...
- A w skrócie? Niech pan spojrzy na mnie i odpowie. - jak kazał,  tak zrobiłem.
- Całe przedpołudnie bawiłem się z moją córką. Około godziny czternastej chłopak przyjechał do mnie. Na początku graliśmy w gry,  a wieczorem oglądaliśmy film.  Tyle.
- A gdzie spał?  - funkcjonariusz wyjął z kieszeni długopis i zaczął wszystko notować.
- W moim łóżku,  ale ja spałem na podłodze!
- Ja znam inną wersję. - skończył notować.
- Słucham...
- Spał pan z nim w jednym łóżku, a w nocy zaczął pan chłopaka dotykać.
- CO?! - wstałem i od razu tego pożałowałem. Kiedy tylko moje nogi się wyprostowały, przy mnie pojawili się funkcjonariusze i natychmiast brutalnie posadzili mnie na krześle.  Jeden z nich wyjął kajdanki i ponownie byłem skuty. - Przecież mówiłem już panu kilka razy... Nie zrobiłem tego!  Chłopak spał w moim łóżku,  a ja spałem na podłodze. - zacząłem spokojnie. - Nie dotykałem go!
- Oj chyba tutaj sobie posiedzimy... - mruknął mężczyzna.
- Rozkujcie mnie... Nie jestem jakimś bandytą, czy co! Ostatni raz powtórzę: nic temu chłopakowi nie zrobiłem! - usłyszałem,  jak ktoś wchodzi do pokoju.  Cicha wymiana zdań z policjantami i po chwili przede mną stanęła kobieta. Nachyliła się nad policjantem i powiedziała mu coś do ucha. Po paru minutach wyprostowała się i wyszła.
- Spiszę pańskie zeznania i będzie pan wolny. Ktoś wpłacił za pana kaucję. A więc tak: pan nadal utrzymuje,  że jest niewinny? - Kto mógł to zrobić?  Chwila moment... Kate?
- Jak najbardziej. - znowu zaczął pisać.
- Nie sypiał pan z chłopcem w jednym łóżku?
- Oczywiście że nie.  Spałem na materacu obok łóżka.
- Zauważył pan dziwne zachowanie chłopaka?
- Raczej jego matki. Na siłę chciała wpakować Gavina do mojego łoża. Widziałem, że chłopak tego nie chciał. Tak było za każdym razem,  kiedy rodzina Arvizów odwiedzała moją posiadłość.  To wszystko. Mogę już wyjść? - policjant wstał i zdjął kajdanki.
- Jest pan wolny. - mruknął.
Wychodząc z posterunku policji zauważyłem moją kobietę. Stała przy czarnej limuzynie. Bez słowa podeszła do mnie i mocno przytuliła.
- Cześć mała. - uśmiechnąłem się. - Tęskniłem za Tobą,  wiesz? Kocham Cię... - przycisnąłem ją bardzo mocno. - Nie płacz... - mruknąłem, słysząc znajome pociągie noskiem. - Wszystko będzie dobrze. Obiecuję.


*****


Przepraszam za... Takiego zapychacza xd